مرد بنفش

یک سویشرت و کمی موسیقی، همراهم آمدند تا تنها نباشم در این هیاهوی خیس. خیابان پر شده بود از صدای بارانی که مزاحم خیلی‌هاست. همان‌هایی که تا صدایش را می‌شنوند می‌روند گوشه‌ای کز می‌کنند و سر و صورتشان را می‌پوشانند تا مبادا شاخشان به شاخ باران گیر کند!

فروشنده‌ها را که نگو! به خونش تشنه‌اند! آخر باران با آن‌ها پدرکشتگی دارد؛ مشتری‌ها را چنان فراری داده که با برف سال بعد هم بازنگردند. صدای پای باران برای آن‌ها مثل صدای مهمانِ ناخوانده‌ی مزاحمی‌ست که کل زندگی‌اش را مشغول چتربازی‌ست.

در این میان دیوانه‌ها خیلی خوش‌‌حال بودند؛ شاید چون دل به دل راه دارد و دیوانه چو دیوانه بیند خوشش آید. صدای خنده‌هاشان به چک چک باران اجازه‌ی عرض اندام نمی‌داد اصلاً. این‌ها منتظرند تا قطره‌ای از آسمان ببارد تا خیابان‌های شهر را اپیدمیک‌وار، مبتلا به خود کنند. همان سربه‌زیرهای دیروزند که امروز سربه‌هوا شده‌اند و از باران بوسه ‌می‌جویند!

راستی خبری از آن پیرمردهای سیه‌دلِ نظمیه‌چی‌مسلک هم نبود که بگویند: بند می‌آید.

جای شما خالی :)

این هم یکی از همراهان پررنگم بود:

عزیزانی که با صدای زن مشکل شنوایی دارن، گوش ندن. اینم آگاهی دادم که نگید نگفت و فلان. اینم قبلش بگم، این‌قدر که انگیزه و امید توی این قطعه هست، توی صحبتای برترین مشاورای دنیا نیست :|

[به زودی یه صفحه‌ی جداگانه برای توصیه‌جات خویش‌فرما می‌ذارم]

قبل‌تر این‌جا در مورد یه آهنگ شدیداً تأثیرگذار از متالیکا گفته بودم. حالا می‌خوام متن، ترجمه‌ش و خودش رو بذارم.

کیفیت بالا [17مگابایت]

کیفیت معمولی [12مگابایت]

کیفیت پایین [7مگابایت]

[قسمت اول]

little grave I'm grieving, I will mend you

داغدار این گورِ کوچیکم، درستت می‌کنم

sweet revenge I'm dreaming, I will end you

توو رویای انتقام شیرینم، کارتو تموم می‌کنم

I've been here since dawn of time

من از سپیده دم اینجام

countless hatreds built my shrine

نفرتای بی‌اندازه برام این گور رو کندن

I was born in anger's flame

من توو شعله‌ی خشم به دنیا اومدم

he was Abel I was Cain

اون هابیل بود منم قابیل بودم

I am here I'm hell unbound

من اینجام جهنمی‌ام که تمومی نداره

burn your kingdom to the ground

to the ground

بد نیست بشنویم:

متالیکا رو میگم! یه آهنگ جدیدی دارن به اسم here comes revenge اولش میگه:

little grave i'm grieving, I will mend you

sweat revenge I'm dreaming, I will end you

انقدررررررر تأثیرگذاره که می‌‌‌‌‌خوام پاشم برم یکیو بکشم هر چند خیانتی در کار نیست :|

حالا از این که بگذریم، چرا تکرار تمومی نداره؟! ناموصن، پابوسن، چرا آخه؟! کی پاسخگوئه؟! تا کِی من بشینم جلوی صفحه‌ی لعنتی رایانه و با آهنگایی که بیش‌تر از صدبار گوش دادم هدبنگ بزنم و الکی وانمود به شادی کنم؟! خستما میدونی، ولی این خستگی ریشه‌ی وراثتی داره :| پس جدی نمی‌گیرمش. زندگی جالبیه. سختیاش تموم می‌شه خب. همه چی که همینجوری نمی‌مونه. اصن قرارمون هم این نیس.

حافظا دهانت سرویس باد! چندین قرن گذشته و هنوز «ما ز یاران چشم یاری داشتیم/خود غلط بود آن‌چه می‌پنداشتیم» مصداق داره :)) رفیقی که سه روز یه سلام هم بهت نکنه، رفیقه؟!؟!