مرد بنفش

مسئله این نیست که چقدر دیده بشی، چقدر تشویق بشی، چقدر بزرگ جلوه داده بشی. به قولی: مهم بودن خوبه؛ خوب بودن مهم‌تره.

همین‌جور دنبال اینی که چه‌طور شهرت و محبوبیت کسب کنی. راه و روشش مهم نیست؛ هزینه‌شم همین‌طوره. فقط یه چیزی باشه. یه عاملی برای پر شدن تو از همونی که بهش اعتیاد داری.

فکر کن حالا یه نفر این وسط فکر این چیزا نباشه و راه خودشو بره. هر بلایی که فکرشو کنی سرش می‌آد؛ تو هم یکی از بلایایی! تو هم کم آزار نمی‌رسونی بهش، مطمئن باش. اول می‌گردی ببینی چی آزارش می‌ده و بعد مثل یه سرمربی فوتبال که جناح ضعیف حریف رو پیدا کرده تا می‌تونی از همون‌جا بهش هجوم می‌بری. خسته‌ش می‌کنی. اون بیچاره اولاش نمی‌فهمه این حجمه از کجا داره می‌آد سمتش. اولش هیچی نمی‌دونه. کم کم می‌فهمه و پا می‌ذاره به باغ!

تازه به باغ رسیده‌های قصه، دو دسته می‌شن؛ یا می‌ترسن و محافظه کارن یا این که هیچی برای از دست دادن ندارن. کار ما با دسته‌ی دومه. از اینا باید ترسید. در کمال خوبی، گاهی اون‌قدر غیرقابل‌پیش‌بینی بد می‌شن که فکرشم نمی‌کنی. اتفاقاً مغزشونم خوب کار می‌کنه! همیشه یه قدم جلوتر از تو راه می‌رن؛ یه روزی بالاخره می‌افتی دنبال ردپاشون. با مهربونی، می‌کشوننت به انحطاط :)