مرد بنفش

یه بار نشسته بودم پای بازی ایران؛ یادم نیست حالا حریفش کی بود :/ مهم وسطای نیمه‌ی دوم بازی بود:

آندرانیک تیموریان بغل اوت وایساده بود تا موقع تعویض وارد زمین بشه. توپ رفت بیرون و ایشون تشریف آورد داخل زمین. همین که رسید، اوتی که برای ایران بود به خاطر پرتاب زیبای یار خودی افتاد دست حریف. و اما نکته‌ی کلیدی! آندرانیک یه جوری تکل رفت زیر پای طرف که من از این فاصله ترسیدم! کاملاً شبیه خصومت شخصی بود لامصب :| قشنگ عمه‌ی یارو رو فرستاد کربلا :) این اتفاق بازم افتاد :// ینی زارت و زارت کشید زیر پای این ننه مرده ها؛ حرکت بعد از تکلش بود که منو حیرت زده کرد! با صدای بلند می‌گفت: sorry sorry. ینی چی واقعاً؟!؟!

حالا بعضیا چه توی وبلاگ چه توی هر قبرستونی [دور از جون اهالی وبلاگ و ...] هستن که هر جوری بخوان حرف می‌زنن، هر توهینی که فکرشو بکنی انجام می‌دن و در نهایت هم با یه «خوش باشید» یا «منظوری نداشتم» و در کل با گفتن اراجیفی از این قبیل، می‌خوان که مخاطب بهش برنخوره :/ مثلاً فکر کن بری یکیو بکشی بعد هی بگی ببخشید. زنده می‌شه؟!

آدم باشید ای بعضیا! گر چه آدمیت با انسانیت فاصله‌ی زیادی داره اما شروع خوبیه!